Laureaci konkursów | Alexander Gavrylyuk

Józef Hofmann, Vladimir Horowitz, Światosław Richter, Artur Rubinstein, Arturo Benedetti Michelangeli – XX wiek obfitował w prawdziwych tuzów fortepianu, o wyśmienitej technice i potężnym repertuarze, którzy w świecie pianistyki zyskiwali status godny gwiazd muzyki pop. Alexander Gavrylyuk, pianista pochodzący z Ukrainy, godnie kontynuuje tę linię. Urodzony w 1984 roku w Charkowie, w wieku trzynastu lat wyemigrował do Australii.

Mając zaledwie piętnaście lat wygrał prestiżowy Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Horowitza na Ukrainie, a rok później zwyciężył w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Hamamatsu, gdzie prasa okrzyknęła go „najlepszym szesnastoletnim pianistą XX wieku”. Koncertował i nagrywał z najważniejszymi orkiestrami, takimi jak: Royal Concertgebouw Orchestra, New York Philharmonic i Moscow Philharmonic Orchestra.

Do wielkich pianistycznych tradycji nawiązuje również program, który artysta wybrał na swój recital. Trzyczęściowy Koncert włoski BWV 971 Johanna Sebastiana Bacha jedynie w nazwie bazuje na gatunku orkiestrowym, w rzeczywistości powstał jako solowy popis klawesynisty, a w XX wieku stał się popularnym elementem repertuaru współczesnych pianistów. Gavrylyuk sięgnie także do pianistyki doby romantyzmu – w dwóch odmiennych odsłonach wykona Balladę F-dur op. 38 Fryderyka Chopina i Sonatę dantejską Franza Liszta.

Preludia Sergiusza Rachmaninowa i Sonaty fortepianowe Sergiusza Prokofiewa to z kolei monument pianistyki dwudziestowiecznej. Rosyjscy twórcy, sami będący znakomitymi wirtuozami, usiali swoje kompozycje wieloma trudnościami technicznymi. Preludia op. 23 i op. 32 powstawały na przestrzeni pierwszych dziesięciu lat XX wieku i stanowią swoistą kontynuację tradycji cyklów preludiów zapoczątkowaną przez Bacha, a następnie podjętą przez Chopina i Skriabina.

Wśród dziewięciu sonat fortepianowych Prokofiewa trzy ostatnie, pisane w latach 1939-1942, noszą przydomek „wojennych”. Wyjątkowo niespokojny nastrój VII sonaty i harmonia pełna zwrotów chromatycznych ilustrują nie tylko sytuację wojenną, ale przede wszystkim represje polityczne w Rosji, które bezpośrednio dotknęły w tym okresie samego kompozytora. Krótko przed rozpoczęciem pracy nad trzema ostatnimi sonatami NKWD zamordowało bliskiego przyjaciela Prokofiewa, a wkrótce kompozytor otrzymał przymusowe „zamówienie” na kantatę „Zdravitsa” z okazji 60. urodzin Józefa Stalina.